Ben Hiç Büyümedim Şiiri - Erzade Yurdagül

Ben hiç büyümedim, büyüyemedim
Ay ışığı saklı kaldı gözlerimde
Kararmadı dünyam
Aydınlıktı gökyüzü her daim.
Bir oyundu yaşanan,
Eğlendim, dalga geçtim.
Avazım çıktığı kadar bağırdım.

İçerimden bir volkan fışkırdı bazen
Koşan hayatın kalbine.
Durdu yerinde her şey
Ondan belki,
Ben hiç büyümedim.

Oyuncakları dolabın ardına sakladım.
Yere çaldım bazılarını,
Babamla, annemle oynadım.
Birde benim gibilerle.
Biraz haylaz, biraz uyumsuz, biraz can sıkıcı.
Biliyorum.
Yere çalınanlardı oynamam gereken...
Ne bileyim belki onlarda…
Neyse geç.

Tusunami korkutmadı beni.
Depremler sarsmadı.
Yıkılanlar, sadece yıkıldı bana göre.
Virüsler tehdit etmedi hayatımı.
Grip olmadım örneğin.
İnadına ve çocukça yedim tavuk etini.
Borsa başımı döndürmedi.
Uzaylıda görmedim dedikleri gibi, inanmadım da.
Büyümemiştim ya;
Zaten herkes uzaylıydı bana göre.

Hayat ciddiye alınmalıymış.
Hep çalışmak icap edermiş.
İnsanlar, insan değilmiş aslında.
Para her şeymiş,
Yatırım yapmak gerekmiş.
Boş.
Anlamadım gitti söylenenleri.
Büyümediğimden, büyüyemediğimden belki.
Bir kulağımdan girdi, diğerinden çıktı baba öğüdü.