Ben Hiç Büyümedim! Şiiri - Mert Terzibaşı

Ben hiç değişmedim ki; hep çocuk kaldım
Boyum uzadı,kilo aldım
Hafiften sakalım çıktı
Tel tel aklar düştüde saçıma;
Ben hiç büyümedim...
Hiç değişmedi duygularım
Hep yalnız ve dışlanmış hissettim kendimi
Şarkılara sığındım;
Şiirler öyküler yazdım konuşmak yerine
Tüm gidenleri içime attım;
Yara oldular koparamadım...
Hüzünlü şarkılar söyledim içimden
Ama tenime bir damla gözyaşı dökemedim
Bağıra çağıra şarkı söylemeye korktum çünkü...
Ben ağlamayı bilmedim;
Sevmeyi bilmediğim gibi.
Ben hiç büyümedim;
Hep kendini anlatamayan bir çocuk olarak kaldım
Çırpındım derdimi anlatmak için
Aslan gibi dimdik ayakta ve yanlarında oldum;
Benim gibi yalnız kaldıkları zaman...
Ben hiç büyümedim;
Çocuk gibi bir gülüşe aldandım her zaman
Sadece gülüşler yeter sandım anlaşmaya
Yetmediğini anladığımdaysa;
Çoktan akmıştı gözyaşlarım içime...
Daha büyümemiştim,cesaretimde yoktu;
Gözyaşlarımı yanaklarıma değdirmeye.
Yalanı ve yalnızlığı hiç sevmedim!
Ama gel gör ki kader(!)
En büyük yalanlarıda ben söyledim;
Yalnız kalmak içinde ben uğraştım...
Doğruda konuştum ara sıra birşey değişmedi:
Ben yine çocuk kaldım.
Yalnızlığımdan ve yalanlarımdan korktum çünkü...
Çocuk gibi korkarak geçti ömrüm;
Önce duygulardan sonra insanlardan korktum
Birtek kendimden korkmadım;
Kendimi asla tanıyamadım çünkü...
Herşey bir yana yaşım olmuş şimdi on sekiz
Yüreğime nerden baksanız olmuştur bin yüz on sekiz...