Ben Hiç Anneme Küsmedim...

ben hiç anneme küsmedim
hayatım duvarlarda delik deşik olmuştur oysa
hani her geçen tarih
bir çentik atmıştır ya duvarların ellerine
öylece durur ellerimde ayaz kırığı umutlar…

ve bir kız ayaklarını yere vura vura
kemanının tellerini yakmaktadır çentik aralarında…

hani ölümlü bir gölgedir ya hayat
ben hiç babama da küsmedim
bu kent yıkılırken çığlığınla…

duvar diplerine sövüp bıraktığım bütün haramcıl türkülerimde
türkülerimde şimdi
özgürlüğünce çoğuşan karıncalar yaşatırım
ve bileğimde tarihin artıklarından kalan sevdanı taşırım…

hani bir yusufçuk konduğunda yüreğinin surlarına
bileylenir kör sevdam
nasılda bir hıçkırık olur düşerim
ölüm gibi bakan gözlerinin kalesinden…

hadi şimdi tut bakalım beni
dokunduğunda
nasılda kemanın tellerini ağlatacak bu kez kemancı kız
inan bu kez
surları ellerinle döversin
ve irice bir mavi buluttan düşen yağmur damlasını seversin
yada severim kim bilir…

bu benim sana
ona
buna
şuna
bıraktığım son halimin en telaşlı zamanıdır…

inan böyle olsun istemedim
olmasın sonum böyle
inan ben anneme hiç küsmedim
sevdanın izleri kazılırken avuç içime…

ne olur
ben bu kez babama küseyim
hani gelipte ağıtını bıraktığında
kör penceremin demirlerine…

oysa ben anneme hala küsemedim
emilen annemin süt dolu memesiyken

nasıl küser bir çocuk annesine değil mi?

memesini annemin
süt dolu memesini binlerce çocuk emsin yerime
nasılda sancılanır şimdi…

artık bundan sonrasında
ne kemancı kız,ayaklarını vuracak duvar üstündeki yollarda
ne de sonbaharda söylenecek bir türkü kalır duvarlara…

zaman tarihi silip attıysa yüreğinden
silinen aslında yüzünün yarısıdır
şimdi zaman nehrini boşaltır
silik yüzün bana akar
ve ben yeniden çizerim seni
bu kez yüzünün yarısı mavi umuttur bana
çocuklara…

uf ya nedir bu içime düşen ölüm tuzağı
ne gerek var buna
nasılsa az sonra darağacına çekilecek daldan ince boynum…

ya bi gitsin korkular
güneş yaksın şöyle ortalığı değil mi?
bir kırlangıç konsun duvar dibine
hele bir yusufçuk havalansın ayaz kırığı şafakta
hıh
tamam bak oldu şimdi
hadi şimdi tekmelediğim tabureyi anneme verin…

beni mi?
çocukların yüreğine…

çünkü ben çocuklara da hiç küsmedim…