Ben Hiç Ağlamamışım Hep Çağlamışım

Yıkılmış bir kent enkazı gibiyim
İrili ufaklı yıkılmalarım var
Sessiz ve derin
Bir o kadar da ağır
Vazgeçilmeyecek kadar da derin yaralar
Yaslara beş kala bekleyişler
Sonsuz umudun son umutları kalanlar
Beklentisiz beklemelerin varoluştaki
Yok olmaları...
Onları tutarsız izlemek

Elimden gelenin bin katını yapıp hiçbir şey
yapmamıştan öteye geçmek
Nefes almadan yaşamak gibi

Karalar bağlayıp aydınlığı aramak
zor olsa da kolayı bulmak
Hüzün kenti son kaçışım bu

İlklerde olduğu gibi...
bin kez yakalanışım...
Bin firari sevda misali..
Tek kurşunluk gözlerde
Bakışlarda ölmek pahasına...
Beklemek....
Güneşten medet ummanın umarsızlığı
Terk edilişin verdiği gecelere sahip çıkmak
Yıldızları Saymak her birine sen gibi bakıp
İzlemek uzaktan....
Yakınına vardığında ateşlerde ateşin raksı keyfi...
Soğukta donup dönüp erimek bir den
İz almak gözlerinin dokunduğu her renkten
Havdan sudan vazgeçmek...
Seni sen yapan her şeyi bilip
Bir anda bir şeylerin hiçbir şey olduğunu görmek
Kaçışlardan kaçmanın verdiği huzursuzluk

Hüzünlerin yok sayılmasına rehber her düşünceler
ama bilinmez henüz kendimi çözememişken

Yoklukta giden bir senin
varlığını çözümlemek...
Siyahlar giyinip en mateminde seni dilemek.
Bin sitem de olsa milyon kez sen dilemek
Varsın uzakta kal...
Hiç yaklaşma...

Her anım,
Hiç kimselerin sen olmayacağını bilmekte koyuyor aslında...
Herkes sen değil sen gibi değil
Sen gibi bakmıyor bahar bana
Kuşlarda bir garipleşti sanki.
Hepsinde gidişinin yası var...
Gökyüzü pek bulutlu sanki

Her an ağlayacak
kızmıyorum gökyüzüne taklitimi yapıyor diye...
Kim bilir kaç kez oda nemlendi...
Bir hiçin uğruna...
Kaç kez içini döktü insanlara...
Bilinmezliklerde gizli tek satır...
Ağladığımdan değil susmadığımdan sözlerim..
Susamadığımdan...
Bir şeyi bin kez daha anladım ben...
Ben aslında hiç ağlamamışım
Hep çağlamışım sen sanıp...

Mısri Nuray Altay