Ben Hiç Ağlamadım Şiiri - Ayşe Gülçin İlhan

BEN HİÇ AĞLAMADIM

Annemin pazardan aldığı oyuncak bebeğimin kolu bacağı kopuverdi ilk günden,
Yerine yerleştirmeye uğraştım sessizce,
Onardığım yerden bin kere daha koptu,
Sonunda kızdı annem ve onu çöpe attı
Ben hiç ağlamadım…
İlkokulda sıra arkadaşım vardı
Gözleri siyah ve kocamandı
Saçları kıvırcıktı güzel gülümserdi,
Onu görünce kırık dökük oyuncaklarımı
Babamın gurbette oluşunu
Okulun soğuk duvarlarının ellerimi üşüttüğünü unuturdum.
Cicim derdi bana güleç yüzlü Bahadır.
O gülünce ben de gülerdim, sevinç dolardı çocuk kalbime
Hansel ile Gretel masalını ilk kez onunla okumuştuk, kurabiyeden evi bulduğumuzda birlikte sevinmiştik.
Sonra bir Cuma öğleden sonra annesi gelip aldı onu okuldan,
Vedalaş arkadaşlarınla dedi
“Allahaısmarladık cicim” derken ben sustum “güle güle” diyemedim.
Taşındılar başka bir kente.
Ateşlendim eve dönünce! Halbuki annemin tembihlediği renkli macundan falan yememiştim. Yine de kıpkırmızıydı boğazım. Üç gün okula gidemedim, bebek kırık, kalp kırık Bahadır gitti
Ben hiç ağlamadım…

Kafesten uçup kayıplara karışan yeşil kuşa,
Sokaktaki dilenciye,
Abonmanı bitmiş öğrenciye,
Hiç olmayacak filmlere,
Çiçeğe durmuş fesleğene,
Olur olmaz bahanelere sığınıp ağladım da;
Bir gidene
Bir de bitene
Ben hiç ağlamadım…

03/08/2022
Ankara
Ayşe Gülçin İLHAN