Ben Her Yalnızlığımda Seni Buluyorum

Belki Bilirsin, ben her yalnızlığım da seni buluyorum.
Her kaçışım da kendimden, sende alıyorum soluğu.
Kadeh kadeh içiyorum seni,
Sonra sabahlara kadar döndükçe dönüyor başım.
Ordan oraya biçare gezip duruyorum
Sonra Hangi sokak senin ki,
Hangi sokak benim ki karışıyor birbirine.
Tam sonra Karmakarış bir geceye gark oluyorum tüm umutlarım ve tüm umutsuz luklarımla.
Neden bilmiyorum, yine içimde acı dolu bir mutluluk kol geziyor.
Saat epey geç oluyor, galiba yine kaçtı son otobüs.
Hep diyorum ya! Eyy gönlüm artık onun gözlerine küs;
Olmuyor be, küsemiyorum.
Biraz soğuk, biraz da katran siyahı geceler de düş!
Hava da pus, gönlüm de yas var.
Başbaşa kaldığım bir yalnızlık senfonisi, uğulduyor kulaklarım da.
Bir yalnızlık düşünüyorum seni her gördüğüm de,
Başı sen, sonu senden ibaret.
Ve bir türlü anlam veremiyorum.
Sadece seviyorum demek mi ki maharet?
Onu geçtim de, ben daha seviyorum bile diyemiyorum!
Anla işte ben anlatamıyorum belki.
Ne zaman iki kelam sen etsem.
Baştan uca sen oluyorum belli ki...
Görmüyor musun?
Gözlerim gözlerine dahi dokunamıyor.
Ne zaman seni görsem, yolumu değiştiriyorum.
Sırf gözlerine bakıpta yıkılmamak için!
Ama bu yolların da benimle derdi var, hep sana çıkıyor.
Anla işte anla anla!
Belki Bilirsin; Ben her yalnızlığım da seni buluyorum.!

Ya da bilmezsin, bilsen anlardın halimden!