Yanlışlarım, yalnızlıklarımdan bana kaldı.
Yalnızlıklarımda katmerli burukluklarda yatılı kaldım.
Yalnızlıklarımda en çok dizlerime sarıldım.
Pencereye bi daha yapıştım.
Yalnızken, rüzgara yenik düştü tabelalarım.
Sağ elimin boş olduğu zamanlar ayağım kaydı.
Ben hep yalnızlıklarımda düştüm.
Yanlış insanları hep yalnızken gördüm.
Yanlış söylemlerim hep yalnızken çıktı ağzımdan
Yalnızken duruşumda eksiklik oldu.
Yalnızken yan bastım.
Yalnızken izbe sokaklarda dolaştım.
Çamuru yalnızken tanıdı ayaklarım.
Ben hep yalnızlıklarımda düştüm.
Yalnızlıklarımda telefonumu tekmeledim.
Yalnızlıklarımda gözlerim güz baktı.
Yalnızlıklarımda yüreğimi yok saydım.
Yalnızlıklarımda insanları sokaklardan çaldılar.
Yalnızlıklarımda lambalarım söndü.
Yalnızlıklarımda tökezledim.
Ben hep
Ben hep yalnızlıklarımda düştüm.
Kayıt Tarihi : 6.11.2005 12:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
güneş kerevetin arasından süzülürken
yalnızlığa gücenmemeli insan.
zaten yalnızlık çökmüş yazımıza,
doğarkende,
ölürkende yalnız değilmi insan............
Adnan çakır
Yorumumu bir şiirimle yapmak istedim.
Kutlarım üstadım
Yalnızlıklarında mutsuz olmaman dileğiyle. Sevgiler. YÜREĞİNE SAĞLIK. Elin dert görmesin.
TÜM YORUMLAR (5)