Ben Hep Uçurum Kuşuydum Baba

kırlangıçlar ne zaman öğrenecek camları
çarpa çarpa ölüyoruz

zaman vururken heybesine mevsimleri
yapraklar gitti sürüklene sürüklene
sonra fasıl fasıl ağıtlarla göçmen kuşlar
faydası yok
sen hiç görmedin
ben hep bir uçurum kuşuydum baba
hangi çiçeğe konsam üşürdü mevsimler

yağmur asıl şimdi gelecek gözlerimden
hüzün kokacak sokaklar
dalgalar yalayacak kıyılarımı
içime içime yağacak sepken
benle üşüyecek sahipsiz kediler
kimse çığlık sanmayacak sesimi

uyurken şehir
bekçiler, nöbetçiler
rüzgârın ıslığı dalarken sokaklara
dolanırken acılar yüreğime
yelesine tutunup bir yılkının
doğduğum dağlara gitmek gerek belki
üşüdükçe bir türkü bulurum sığınacak
belki de bir dağ çiçeği aşılarım içime
hüzün sokarken can damarımdan
ağrılarımdan öper mi ki dağ kuşları
umudun tohumu çimlenir mi ki kuytularımda
bir bakmışsın tutunmuş uçurtmalarım gökyüzüne

bakmayın bir yağmur gibi yağdığıma
nârında yakılmış bir türkü gibiyim aslında
yaralarımda anne yakısı
burnumda özleminin kokusu
gelsem diyorum…
varsıl bir ayetin sıcaklığı düşse yüreğine
efsun kokan elerinden öpebilir miyim anne

isyan üşümekse
illâki üşürüm ben
sen gözlerini üstüme kapatma anne

Şubat/2014/Antalya
Sıtkı Özkaya