Ben Hep Şiir Susarım Şiiri - Yavuz Doğan

- Uykusu gelir günün, gamı yıldıza düşer
Ben hep şiir acıkır ben hep aşkı susarım… -

Baktığım tüm yıldızlar kirpiklerine düşer
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.
Mânânın anlamında boğulurken tüm beşer
Boğazım düğüm düğüm, gördüğüm her şey yarım;
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Kucağımda kavimler göçünden kalma bir sır
Kulağımda Ehl-i Beyt duası Kerbelâ’dan.
Cümlesi gözlerimde dolanır on bir asır
İsmini def ederim duyduğum her belâdan,
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Mahşeri düşlemekten yorulduğum her anı
Tövbesiyle süslerim yorulmuş ebabilin.
Her dilde zikrederek her ayeti, Kur’anı
Suçuna ortak olup ilk günahkâr Kabil’in,
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Firavun ellerimden su içer bir kuş gibi
Göğe çıkar aklımın erdiği tüm sanrılar.
Gözlerim güne tutsak, dimdik bir yokuş gibi
Dikilirken karşıma uydurulmuş tanrılar;
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Fatih’in emri ile yol alırken bir gemi
Toprağın kudretini anlatır kâğıtlarım.
Ve gecenin siyahı yok sayarken gölgemi
Tüm öksüz anaları ağlatır ağıtlarım,
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Kimliğimde yazılı ismi sorguya çeker
Cehennemden sürülmüş mecburi istikamet.
Gül biçtiği bahçeye destursuz bir “ah” eker
Gövdemi teslim alan memleketsiz nedamet,
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Ruhuna can işleyen nakşibendiyim bazen
Bazen kör bir ejderha ısıtır yatağımı.
Kendi kölesine küs bir efendiyim bazen
Simsiyah bir sessizlik kaplarken otağımı,
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Kıblesi bir karargâh olur bazen düşüme
Kendi tetiği için düşmesi zor merminin.
Kuzgunlar yas tutuyor vakitsiz ölüşüme
Gözyaşı buz tutarken ateşi kor merminin,
Ben hep aşka acıkır, ben hep şiir susarım.

Hâsılı, öz oğluma düşerken bedenimi
Paslı bir giyotinle ayrı kılmak başımdan,
Kapı kapı dolaşıp sorarlar nedenimi
Bir şiir daha düşer kan kokan gözyaşımdan;
Ben hep aşka acıkır ben hep şiir susarım.