Ben Hep Seni Düşündüm Şiiri - Emre Uyanık

Kavuşamadığım İstanbul'a

Otururken kırlarda hep seni düşündüm
Uçan kuşta,esen rüzgarda,çıtırdayan çekirdek sesinde seni aradım
Gözümün önünden geçerken sigara dumanları
Başımın üstüne yağarken efkar yağmurları
Seninle üşüdüm
Ben hep seni düşündüm

Kulaklarımda hep senin sesin vardı sanki
Ciğerlerime çektiğim nefes hep senindi
Güneşin batışındaki kızıl renkte, o güzelim gecede
Yıldızların ışıltısında, dilimdeki hecede
Seni gördüm
Ben hep seni düşündüm

Karşıki dağlarda kocaman bir resim
Bu senin çehrendi evet, o muhteşem şemalin
Önümden geçen bisikletin gıcırtısındaki melodide
Sana özlemle geçen gençliğimin haykırışının sesinde
Seni duydum
Ben hep seni düşündüm

Uzaklardaki minarenin o çarpıcı görünüşü
Bana seni hatırlattı güneşin parlaklığı,o göz alışı
Engel değil duygularıma artık ayaklarımın tutmayışı
Ölüm yanımdayken bile ben seni andım
Ben hep seni düşündüm

Şimdi küçücük bir çukurdayım kapkaranlık ve sessiz
Seni düşünürken artık yalnız ve kimsesiz
Melekler gelip seni sordular bana,hatırlattılar seni
Heh! Ben kendimi avutuyorum, zaten hiç unutmamıştım ki hani
Ama bana yetti cenazemin sana gelişi, toprağıma damlayan o bir damla yaşın
Ah İstanbul o göz yaşına feda olsun hasretinle geçen otuz yaşım
Özleminle dolu acı yıllarımı aklıma getirdiğimde bile
Artık sensiz bir dünyada yaşayacağımı bildiğim halde
Ebedi olmanı diledim,yardım etmelerini istedim meleklerden
Çünkü kabirde bile ben seninle güldüm
Ben hep seni düşündüm

(İstanbul/2006)