Ben hep iyiliklerimden asildim

Ben hep iyiliklerimden asıldım
bu hayatta,ne kadar merhamet
ettiysem o kadar dışlandım...
onca çabalarımın tek nedeni
bir gün herşeyin güzel olabileceği
inancıyla hayatta kalabildim,
ama hiçbir zaman hedefime ulaşamadım...
Olmadı...
Başaramadım...!
”o halde yeterince çaba
göstermedin” diyeceksiniz..?
Aksine...
Çok çabaladım çok...

Hatalarım illaki olmuştur,ama yeri geldi
kendimle yüzleşmesini de
bildim,sırası geldiğinde özür
dilemesini, sabretmesini de bildim...
Benim asıl zoruma giden;
Sûkutla verdiğim onca emeğin ve
mücadelemin boşa çıkmasıydı...
Hayır..; Kimseyi kınamıyorum ...
ruhum ne kadar zarar aldıysa bi
okadarda şükretmesini bildim ...
bu acı bana o kadar çok şey öğretti ki;
Hani insan düşe kalka
öğrenirmiş ya hayatı ...
Ne kadar çok çabaladıysam hep ayni
yerimden yara aldım..
sanki yaramızı fark eden,
tuzu üzerine döküyordu...

Kimseyi suçlamıyorum çünkü bu hale
ben getirdim kendimi....dedim
ya,ben hep iyiliklerimden
asıldım bu hayatta,ne kadar çok
sevdiysem o kadar hiçe sayıldım ...
hiçe sayılmışlığın bana öğrettiği
okadar çok ki;
Susmayı ve tevekkül
etmeyi öğrendim ama ben sustukça;
iltihaplı sözler,hızla kanıma
girip bir virüs gibi hücrelerimde
çoğalarak yayılıyordu...
hastalığın
zeminini oluşturan bu illet,
derin izler birakıyordu gözle
görülmese de......
kazanılmış bir
bağışıklık olmuştu artık bende...
daha dirençliydim..
güçlüydüm..
susarak savaşıyordum...

Allahım affetse bile ben bazı
insanları asla affetmeyeceğim....,
Çünkü haklı olduğum halde
haksız çıkarıldım..
en zayıf yandımdan vurdular,
bi kere olsun benim
tarafımdan bakmadılar...
karşımda durdular...
ve
iyiliklerimden astılar....

banu dogan