Ben hep hüzne mecburum Şiiri - Ersoy Tümay

BEN HEP HÜZNE MECBURUM

Balçıklı göletlerin, dehlizinde boğuldum
Sevgisiz yaşamaktan, çoktan da çok yoruldum
Feleğin rüzgarında, ben rotasız savruldum
Mutluluk bana uzak, ben hep hüzne mecburum

Mecalsiz yıkılırken, o ıssız köşeler de
Hep kendimi aradım, içi boş şişeler de
Huzura yelken açtım, saçma sapan düşler de
Mutluluk bana uzak, ben hep hüzne mecburum

Yüzümdeki ifade, mutsuzluğun yankısı
Hislerim alabora, gamlı keder çarşısı
Her halime bin şükür, en yücenin yazgısı
Mutluluk bana uzak, ben hep hüzne mecburum

İçim içime sığmaz, gülüşlerim acıyor Bütün çileler dertler, bana mı yakışıyor
Söz dinlemez kalemim, hep kederli yazıyor
Mutluluk bana uzak, ben hep hüzne mecburum

Yaşamak zulüm olmuş, nefes almak ızdırap
Bitap düştü yüreğim, çilelerle muhatap
Duygularım isyan da, düşünceler handikap
Mutluluk bana uzak, ben hep hüzne mecburum.

ERSOY TÜMAY 12.01.2025