Ben Hep Biraz Sendim Şiiri - Jülide Aslan

Ben hep biraz sendim,
Bulanık pencerelerinden bakardım,
Yokuş aşağı giden bir evin...
Yolun sonunda hep sen ve o güzel sesin Koşardım öylece peşinde
Kısa bacaklarımla düşe kalka
Sonra görürdüm seni...
Başında binbir türlü keder,
Gözlerinde binbir türlü gamla...
Yine de hep gülerdi yüzün,
Koşarak atladığımda kucağına,
O an kopardı çocuk yüreğimden,
Yeri göğü inleten koca bir kahkaha
ve eşlik ederdi sesim,
neşeli, tok mırıltılarına...
Ben hep biraz sendim bu yüzden
Gülüşün bulaşmıştı bir kere körpe yanaklarıma,
Anladım ki sonra,
Ölümüne bile aglayamazdım artık,
Çünkü acı karşısında neşeyle gülmek,
Senden yadigar kalmıştı bana.