Ben Hep Ben... Şiiri - Semiha Çelikkol

Soğuk bir gecey di
yaşadığım
yaşamak zorunda
bırakıldığım
içimi buzların altın da
bırakan
terkeden
terlerken sıcaktan bedenim
üşüyordu içim çaresiz
elimde resimler
üzerine damlayan
yaşlarım
kırık kalbim
yanlızlığım
hasretim
ve ben....

Yakınımdayken uzağımda
olan
yavrularım
içime ekilen ızdırap toğumları
yüreğimin
kimsesiz çığlıkları ile
dolup taşan
gecem
yanlızlığım
ve ben....

Daha dün yanımdaydınız
ama şimdi yoksunuz
o kadar yanlızım
ALLAHım
bir sen
bir de
zindanım da
ben....

Üşüyorum
sıcağın
koynunda esir olmuş
iken tüm bedenler
ben üşüyorum
çok üşüyorum
kalbim bir buz dağı sanki
kokunuz
burnumda
teninizin yumuşaklığı
koynumda
gözleriniz
ruhumda
bir siz
birde
size hasret olan
ben....

Gülüşleriniz karşımda
hayaliniz o kadar
yakın ki bana
uzansam tutucak
tutup
sarılacak gibiyim
sarılıp doyasıya
öpücek gibiyim
of offfff
karanlığın grisin de
arsız
yok oluşlarım
ve bir de ben....

Bana verilen
bu daracık yatakta
ıssız oda da
sevgisizliğe aç
bırakılmış
atılmış
terkedilmiş
hiç sevilmemiş
ömrümün sonsuzluğun da
sizden ayrı kalmanın
mecburluğunda
yanan ruhum la
hissetmediğim yüreğimle
gecenin zindanın da
yanlızlığım
titremelerim
elimde resimleriniz
ve yine ben
meleklerim den
ayrı kalmaya
bu dışlanışlara
daha da ne kadar katlanırım
bilmiyorum ben.....
yine çaresiz
kimsesiz
sevgisiz
ben hep ben......