Ben Hayatın Yüzünde Hep Onu Görüyorum

Kırk iki kez ölüp kırk iki kez yaşlanırmış insan birden hüzne...
Parklar en çok yaslıları ve yaşlıları bağrına basıp dinler.
Ve her gün batımına doğru ellerimde garip bir telaş başlar.
Yaslının ve çoğu yaşlının kapısını hüzünlü akşam açar.
Çocuklar gibi salıncaklara binip uçup gitmek istiyorum.
Ki akşam yorgun yüreğin dönüşü hüznün sizden önce gelişi.

Duvarlar üstüne üstüne gelince sığınacak yer ararsın;
Balkonu çiçeklerle donatıp yeni bir yurt edindim kendime.
Biliyor musunuz çiçeklerim kadar anlamadı beni kimsem.
Sokağa saldığım bakışlarım gelip geçenle oyalanırken
Dakikalığına bir sürü yabancı arkadaşlar edindim ben.
Yaran derinde olunca üstündeki süse kanıyor komşular.

Yaşlanmak değil yaslanmak belini bükermiş insanın anladım.
Sürekli güçlü gözükmek için çalışıp durmaktan yoruldum ben.
Biri de beni anlasın, biri de beni anlasın istiyorum.
Belki başımı omzuna koyup çocuklar gibi ağlayacağım.
En zor annelik yüreğine anne olup çaresiz kalmakmış ey!
Kalbime sözüm geçse önce ışıkları söndürürdüm uykuya.

Aşkın kucağıma bıraktığı yüreğime umut emzirirken
Kirpiklerimden gözyaşlı uykular akıttım geceler boyunca.
Katran karası çay içip çikolata yedim acım dinsin diye.
Ve karanlığa gözlerinin rengi diye sarıldım ben her gece.
Hayatın güzelliğinden edindiğim dallarım da olmasaydı
Nasıl taşırdı bunca yükü sol yanım, ki sol yanım yarım benim.

Ben Hayatın Yüzünde Hep Onu Görüyorum