Ben Hatay'ım Şiiri - Nurullah Arafatoğlu

Bir akşamüstü aniden geldiler.
Amanos'un eteklerinden süzülerek indiler.
En önde heybetli bir sancak vardı.
Altındaki zaferden emin bir kumandandı.
Gökler fısıldarken duydum, adı Süleyman'dı.
O akşam attı üzerimden küfrü, günahı.
Sabahında günlerden Cuma'ydı.
Üzerimden geçip gitti turnalar hacca.
Kudüs'ten esen rüzgar, İstanbul'a…
Eğilip yol oldum ipekten kumaşlara.
Köprü oldum en vakarlı ordulara.
Çin seddinden taa Ayasofya'ya…
Oradan bile getirdim halifeyi kapıma.
İnince atından yeşil kaftanıyla,
Toprak bildi ayak izlerinden Selim'i.
Sustu mehteran, dinledim sessizliği.
Takip etti sonra, hemen önündeki nebiyi.
O zaman duydum çöldeki yağmur çisentisini.
Nebatat eğildi; gökler delindi; kurt, kuş yol verdi.
Her yerde Yavuz olan, bende Selim'di.
Bundandır celalimi saklamam, hep bundan…
Bir tek zulmetin suratına haykırmam bundan…

Hani indirmişlerdi hilalimi semadan.
Karanlığa büründü Akdeniz'im doğudan.
Yine bir Cuma günüydü, okundu ezan.
Sonra bir nida koptu mihraptan:
"Haydin savaşa, sonra namaza!"
O vakit atıldı Yavuzlar meydana.
Melekler geldi, yüzlercesiyle yardıma.
Zafer naraları karıştı salalara.
Gömüldü nice kahramanlar toprağıma.
Kanları bulaştı gönderdeki bayrağıma.
İçimde bastırdım kan kokusunu, portakal çiçekleriyle.
Nergisler bitti bağrımda, aşkın bu şerbetiyle.
Asi akan sularım, nehirlerimle…
Ben Hatay'ım!
Anadolu'nun bohçasıyım.

Bende yakıldı en acıklı ağıtlar hep bende…
Bende karşılandı tabutlar, davul sesleriyle…
Bende içildi kevser, peygamber eliyle.
Bundandır ezdirmediğim mazlumu hep bundan…
Bundandır görkemim, celalim bundan…

Ben yetmiş iki millet gördüm düşüm içinde.
Hepsi yanım yöremdi sinem içinde.
Bazen güvercin uçurdum nurlar ülkesine.
Ağzında zeytin dalıyla Nuh'un gemisine…
Şimdi binlerce yıllık sevdam ile,
Ben Hatay'ım!
Anadolu'nun bohçasıyım.
Hürriyet şarkısının, ilk nakaratıyım.