Ben Harici Şiiri - Kevser Kılınç

Ben çöldüm, yağmur beklerdim senden,
Sen gidip derelere vadilere düşerdin.
Çöldüm ben, buharlaşırdı ruhum ara sıra
Yüreğimi kaynatınca azgın kumlarda,
Sen bakar, hep güler geçerdin.
Merhamet değildi istediğim,
Merhem etmendi belki kendini bana
Şırıl şırıl sularda cayır cayır yandığımda,
Sen bir hurma kütüğüne oturur beni izlerdin.
Çöldüm işte ben, büyüktüm, Samanyolu kadardım
Ve öylesine sonsuz lakin alabildiğine dardım.
Yokluktum!
Vardım ama yok sayılmasaydım,
Mecnun derdim adıma ve sana Leyla;
Biteviye kendimde kendimi kaybeder dururdum.

Çöl olmak nedir bilir misin?
Görmedim ben üstü beyaz dağları,
Bilmedim hiç mor ovaları,
Meyvelere gebe tomurcuklu ağaçları.
Hendekler, bataklıklar ve ormanlar…
Orman nedir bilir misin? Ben bilmem.
Çölüm işte ben, mutluyum ve cahilim.
Defterim var her kum fırtınasında silinen
Yazıp yazıp sildiğim şiirler, üstü yırtık sözler
Evet ve ne yazık ki onlarda ben kadar fakirler.
Çöl adım, sen varsın işte bir de
Üç harfe sığdırdığım sen kelimesine karşın,
Yokluğun varlığından bile ağır.
Sen varsın!
Cennet sunamam sana,
Zira birkaç kuyum var içersen,
Birkaç da hurmam eğer aç isen,
Yok, başka bir şeyim;
‘’Ben’’ harici bir şey bekleme benden…