Ben Hala Şiiri - Vuslat Aktepe

Bak son kuş da
kanat çırpıyor ölüme.
Son sevda türküleniyor dillerde.
Ve kalan son yaşamın ağıtı yoğruluyor
nasırlı kaba ellerde.

El emeği soğuk bir yumru kaldı yarına;
Ağıtsız, türküsüz, bir yumru ceset.
Oysa hâlâ
Ayazında okşuyorum gözlerini sabahın.
Tan yeri ağarırken ağırdan ağıra
Onca dağlardan hasret topluyorum
çiğ damlası yaşımda.

Damıtıp hasretimi;
türküsünden yüreğine,
ülkem gibi sevdiğim gözlerine,
Namusum gibi kolladığım,
Onurumca yumruk sıktığım,
Fidan yanına…
Son sevdaya eliyorum.
Damlalarımca.

Ve ben hâlâ
dalgalarla yarışıyorum:
yakamoz serpintisi
gümüş dalgalarla.
Eksikliğinde türküler söylüyorum dostlara.
Ve sana:

Hani şu kaybolan son yaşama

Kusursuzca dimdik bakan çıyana,
lanet okur gibi namluya,
çimen yeşili,
toprak kokusu,
dilim gibi hasret kaldığım,
Hırçın yanıma.
Ve sana...

Hasretlik zor yanım.
Ben yağmurlarla büyüdüm.
Kirimi attım dünyanın
suyunda.
Kahpeliğini,
namertliğini.
Ve rüzgârlara çarptım yüreğimi.
Uzun bir sevda masalı gibi
Bir de her sabah yokluğunda gülümsedim aynaya.
Gülümsedim şefkatimle,
gülümsedim sevincimle,
bir yaşama bedel acımla…

Hala gülümsüyorum dünyaya ya…
Her damla yaşına,
her damla terine;
çırılçıplak nasır bağlamış,
kan vurmuş,
her damla acısına.

Ve ben hâlâ gülümsüyorum yurduma
kaybedilen son sevdaya.
Ben hâlâ
gülümsüyorum sana.
Vurulan son hayata