Ben Güneşte Üşüdüm Şiiri - Tuğbay Bozkurt

Ufuk yine kızıllığına büründü,
Bulutlar ahenkle raks içinde.
Kuşlar çırpınıp uçuşurken,
Bedenimdeki nehirlerin,
Çağlaması durdu.
Hani bir kuş gibi
Çırpınırdı ya yüreğim;
Artık kanat sesleri dindi...

Her daim ufuktaki kızıllıkta
Anlamsız düşüncelerle
Derin hülyalara dalarken,
Şimdi;
Kuşların belli belirsiz
Uçtukları yönde
Gözlerim takılı kaldı...

Bir ses,bir uğultu,
Kulağımın içinde.
Beynimde;
Milyonlarca karıncanın ayak sesleri,
Çılgınca attıkları naralar...

Kimliksiz,adsız bir ruh;
İsyanlar içinde dönüp durmakta,
Varla yok arasında...

Sessizliğimin haykırışını duyan dağlar,
Yelesine tutunduğum rüzgar,
Göz yaşlarıma sırdaş yağmurlar...
Ben güneşte üşüdüm...
Dost soluklarında savruldum...
Uzandığım her el,
Bıçak sapladı yüreğime...

Üşüyorum,titriyorum
Sar beni gelen gece,
Gün ışığına bırakmadan,
Toprağın kara kundağına beleyip,
Yıldızlı yorganınla ört.
Ebedi uykuya yatır beni....