Ben Gülümsüyorum da Şiirlerim Ağlıyor

Çıktım sokağa koşar adım
Sabahın körü sanırım
Henüz kalabalıklar karışmamış havaya
Ses seda
Yok yok
Sessiz sedasız

Yüzümde kocaman bir gülümseme
Bir de kıran ayazın tokadı

Boşver deyip adımlarıma
İnadına inadına yürüyeceğim dedim ya
Sabah olmuş, sessiz olmuş
Bana ne

Bu sabah
Bir kaç kedinin canını yakacağım
Dersem sakın inanmayın
Benimkisi çocuk muzipliği

Eminönü’ne çıkmak niyetim
Önce bir vapura binmeli Kadıköy’den
Sağıma soluma insanlar oturmalı
Tam karşıma bir amca

Gülümseyeceğim dedim
Gülümsedim
Baktı garip
Dudakları gevşedi de
El etti gözlerime

Yerimde duramıyorum
Öyle doluyum yaşamakla
Bırakıp insanları kapalı odalarında
Merdivenleri dolanıp
Çıktım yukarı

Uff
Soğuk ki değme kalpsizlere taş çıkartır
Elimde karın doyuran sözcüklerim var
Bilir ya martılar
Gak guk

Durun be deli şeyler
Hepinize yeter benim elimdekiler

Gelene atıyorum sözcüklerimi
Giden alıp gidiyor
Gelenlere git, gidenlere gel diyemiyorum

Varsın olsun
Bu sabah alabildiğine doğurganım da
Ondan bu haylazlığım

Yanaşınca vapurumuz Eminönü iskelesine
Attım kendimi dışarı
Deniz dediğin bir uçsuz hapis
Ucunu bulana aşkolsun

İşportacılar kurmuşlar çoktan tezgahlarını
Balık ekmekçiler yakmışlar ızgaraları

Yahu kavgam var seninle balıkçı amca
Diyorum ki
Ucu bucağı olmayan hapishaneden çıkartıp bu mahkumları
Atıyorsun cayır cayır yanan mangala

Hiç mi yanmıyor canın be
Cehennem zebanisi misali

Tek damla gözyaşımı bırakıp tezgahında
Benim gibi akıtan biri çıkarsa yaşını
Ona verirsin diyorum
İkisinden dünyalar kurar

İçim gene sevinçle dolu
Ben buraya niye gelmiştim
Hatırlıyorum

Nerede benim kuşlarım
Güvercinlerim
Aklıma geldiniz de
Ondan yollara düşüşüm

Teyzemden alıyorum bir tabak buğday
Oturuyorum merdivenlere
Şarkılar okuyorum
Şakıyorlar

Ben gülümsüyorum da
Şiirlerim ağlıyor...

(29.10.2003 / 13:36)