Ben...Gülce Triyolemsi Şiiri - Refika Doğan

Ben beni unuttum, bilmem neyim ben?
Seninle sen olup ah, öleyim ben!

Çileli ömrünün bu son deminde,
Aşkına deliyim divaneyim ben.
Sıdk ile döndüğün sevda ceminde,
Ben beni unuttum, bilmem neyim ben?

Alevden kor oldum yâr bedeninde,
Dumanım tütüyor tenim teninde.
Sevgiyle kenetli elim elinde,
Seninle sen olup ah öleyim ben!

-ıı-

Yaralı bülbülüm, bir nağmeyim ben,
İnleyen sazınım, tar’ım, ney’im ben!

Ekleme maziyi kalan ömrüne,
Güneşin yerine doğdum gönlüne.
Har ile çevrili sevda gülüne,
Yaralı bülbülüm, bir nağmeyim ben!

Kalmasın acıtan yıllar gönlünde,
Tanığımız olsun aklar telinde
Neşeli şarkılar çalsın dilinde.
İnleyen sazınım, tar’ım, ney’im ben!

-ııı-

Doldum kadehine kızıl mey’im ben,
Sana… İlla sana meftûneyim ben!

Takvimler bu aşka kızdı şaşırdı,
Mevsimler turfanda tatlar pişirdi.
Leb’ inden badeyi dilim taşırdı,
Doldum kadehine, kızıl mey’im ben!

Ummanında yüzen dalgıç gibiyim,
Sanki umurumda vurgun yediğim!
Aşkımın mühürü her söylediğim,
Sana… İlla sana meftûneyim ben!

Refika Doğan