Ben gül fidanı idim Şiiri - Ahmet Yavaş

Ben gül fidanı idim.
Doğdum.
Akladılar, pakladılar,
Kundakladılar,
Nazar değmesin diye
Gözlerden sakladılar.

Şefkatın sıcağında,
Sevginin kucağında
Büyüdüm.
Kollandım, kanatlandım,
Ballandım, peteklendim.
Şenlendim, çiçeklendim.
Bakanlar
Bakmaya kıyamadılar
Sevenler
Sevmeye doyamadılar.
Ben gül fidanı idim.
...........................
Bir Temmuz vakti.
Gökyüzünde bir gölge belirdi..
Dağ kadardı.
Kocamandı.
Galiba insandı.
......................
Bağırdım duymadılar,
Ağladım aymadılar.
Dağlar feryadımla yankılandı.
Güneş yandı, ufuklar yandı.
Gökyüzü, bulutlar, rüzgar,
Çiçekler, ağaçlar, kuşlar.
Her şey utandı.
O utanmadı...

Ben öldüm.
Ben soldum.
Oysa ben
Ben gül fidanı idim...
03.07.2018
Ahmet Yavaş