Ben Gördüm Şiiri - Mehlika Koç

Pencereyi açtım o sabah.
Hava meramını çoktan dökmüştü,
Fırtına şehrin âfakında.
Sen; o sabah , o fırtınanın geleceğini bile bile çıktın dağın koynuna.
Rüzgarda savrulan bir yapraktın.
Zira yaprak rüzgara aşıktır, bilmez savrulduğunu.
Üşüdün.
Hani hep üşürsün ya, sımsıcak soba bile ısıtmaz üstünde hiçliğin çizgilerini taşıyan ellerini.
Ama bilemedin, ben gördüm söyleyemedim.

Fırtına sessizdir.
Geldi, sen yine görmedin.
Ben gördüm, sesimi duymadın.
Bir serap görüp çıktığın dağın koynunda ,
Bir kuru dal kadar çıplak ve kimsesiz kaldın.
Çıkarken tutunduğun taşlar, birer sivri gerçek oldu.
Yorulup dinlendiğin ağacın gölgesini kara kış kapladı.
Önüne çimenlik gibi serilen yollar,
Amansız uçurumlara yüz tuttu.

O dağın koynunda apansız bir yalnızlıkla ,
Hiçlik sandığın boşluğun içinde
Ve susuz bir mecnun gibi kaldın.

Fırtına dindi.
Arkasında yeni yıkanmış bebek gibi kokan toprağı bırakıp gitti yağmur.
Ben pek sevmem ama gökkuşağı çıktı sonsuz maviliğin bize bahşedilen semalarında.

Sonra o dağın eteğinde bir yâr göründü.

Bir türkünün kalbe dokunan en güzel nağmesi gibi çıkıp geldi gecelerin ardından.

Uçurumlar vardı önünde, hepsine sardunyalar ekti.
Ağaçların gölgelerine yazı getirdi.
Senin tutunduğun taşları maviye boyadı.

O dağın koynuna, senin içine geldi.
Sormadı, konuşmadı, bakmadı.
Gördü, sendeki seni, kendindeki seni,
Candan önce cananı, serden önce yareni.

Tuttu elinden.
Ben gördüm, sen güldün.
Elindeki çizgilere sevda doldu.
Önce sardunyalar dansa durdu,
Sonra taşlar pamuk oldu.
Akşamları göğü yıldız , seherleri evleri begonviller kapladı.

Sen sevdin, ben gördüm.
O sevdi, ben gördüm.
Etraf iğde koktu , ben duydum.