Ben Gökkubbeyi Yağdım Size

Günlerim kalın sislerin buğusu ile kirlenmeyecekti
Ne de gecelerim gözyaşları dolusu özlemlerle
Yüzyıllar sonra yüreğim
Hayata küskün veda edecekti
Dalgaları gözlerinin gelip kalbimi
Sana sürükleyecekti
Seni kaybettiğim gün olacaktı
Yalnızlığımın derin dalgaları
Unutkanlıklar mezar kalbime
Benliğim kırağılar yağacaktı
Sensizliğime.

Baharları dağ çiçeklerine sinecektim
Tutkularım gelincik dokunuşu.
Acılarım acılarla söyleşirler
Küsülesi yaşamlarımızda.
Bir masal, bir çığlık gibi
Beynimde haykıracaktı
Tüm sokakları İstanbul’un.
Son nefesime kadar
Sessizliğimin mahkumu olacaktım.
Bir insan gibi yaşayacak
Yaşamı kucaklayacaktım.
Kendimi unutacaktım
Yalnız gölgelerinde yaşamlarımızın.

Kendim olduğum andan bu yana
Kucakladığım yaşamı
Bir solukta kaybedecek
Suskunluklardan sevgiler akıtacaktım
Belki gizemli bir öykü gibi
Bakabilmek için yarınlara.

Ne sen türkülerimi tadacaktın ızdıraptan
Ne de ben çilenin memesinden ayrılacaktım
Büyümeyecek
Hep aynı çığlıkla besleyecektim hayatı
Hayatın bütün yüzlerini yaşayacaktım
Ölüm gibi
Gözlerim yalnızlık türküleri,
Yüzyıllar sonra buldum sandığım hayatı
Bir solukta kaybedecek
Karanlık şarkılar akacaktım.

Gözlerim dolacaktı kıpkızıl bir ateşte
İnsanlar beni çözmeye çalışacaktı, asırlarca
Ben ağlayacak yıllarca, hiç gülmeyecektim
Sonra birgün, yorgun bir savaşçı gibi
Evime, dostlarıma, benliğime dönecektim
Hayatımın yabanı olacaktım
Ateşten bir gömlek fırlatacak insanlara
Gecelerle yaptığım barışı soluklayacaktım
Asırlar sonra bulduğum hayatı
Bir solukta kaybedecek
Ateş gibi acılarımı içecektim
Yarınlar için gelmiş,
Umuda emek veren kahramanlarla.