Ben gittim sen kaldın senyorita

Ben gittim…
Arkamda, kapatılmamış bir defter,
tamamlanmamış bir cümle,
ve içine yarım bırakılmış bakışlarımı bırakarak.
Sen kaldın…
Pencerene vuran her yağmur damlasında
beni duyman için.

Gittiğim yollar,
seninle yürüdüklerimizden daha soğuktu.
Her adımda biraz daha eksildim,
biraz daha yitirdim
o ilk bakıştaki sıcaklığı.
Ama sen kaldın,
gülüşünü hâlâ ilk günkü gibi saklayarak.

Ben gittim…
Gözlerimin son gördüğü şey,
ellerinin boşluğu oldu.
Sen kaldın…
O boşluğu kapatamayan bütün zamanlarla.

Artık biliyorum,
bazı ayrılıklar mesafe değildir;
insanın kendi içinden kopup gitmesidir.
Ben, benden gittim senyorita…
Ve sen, bende kalan tek şey oldun.

Bir gün rüzgâr
benim adımı getirirse sana,
anla ki hâlâ bir yerlerde
senin olmadığın bir hayatla baş edemiyorum.
Çünkü ben gittim…
Ama sen,
hep olduğun yerde kaldın senyorita.