Ben Giderken Şiiri - Harun Erdem 2

Bir kaç parça üst baş, eskimiş bir palto ve de ceketim..
Küçük bir el çantasına sığdı her şeyim
Tek tek gezdim evimin odalarını
Kitaplarıma ve çiçeklerime son kez göz attım
Pencereden dalıp dalıp sokağa baktım
Sadece seni aldım yanıma, beni sana bıraktım
Gözlerim öyle mahmur bir sabah erken
İstanbul henüz uyanmamıştı ben giderken

Ben giderken
İstanbul son bahara dönüyordu
Henüz dökülmemişti dalların yaprakları
Boğaz deli mavi akıyordu üstelik
Gülhanede daha yeni belirmişti günün ilk Işık’ları

Ben giderken
Beyazıt sakindi Aksaray gürültüsüz
Fatih daha uyanmamıştı mahmurdu uykudaydı
Eyüp’ten göğe yükselmemişti çocuk cıvıltıları
Piyer Loti eli alnında güne merhabadaydı

Ben giderken
Üsküdar nazlı bir gelin
Beylerbeyi mağrur bir delikanlıydı
Çengelköy’de martılar sanki düğün telaşında
Kanlıcada sular deli gibi rıhtımın taşındaydı
Boğaz en çalımlı haliyle süzülürken kayalıklardan
Beykoz’da yaşlı çınar belki yüz yaşındaydı

Ben giderken
Sarıyer tedirgindi
İstinye bir naz eda gamzeli alımlıydı
Bebek’te coşku hakim
Ortaköy’de bir mabed sanki bin çalımlıydı

Ben giderken
Sen Sultanahmet’te bir sala, Süleymaniye’de mevliddin
Cami cami mimber mimber yükselen bir ümittin
Şehzadede tilavetle okunan Kuran gibi
Fatihte musallada uzanan bir meyyittin

Ben giderken
Sen bir gurup vakti gurbete giden yoldun
Sen surlara Topkapı, fethe müyesser kuldun
Seninle ayrılığa hüküm gitmişken yürek
Sen ilk göz ağrısı olup ardımdan üzülerek
Sen etrafında çepeçevre bana dur diyen surdun
Ben seni senin beni kaybettiğin gün buldum
Ben sana meftunu aşk, sen mağrur istanbuldun

08 .10.2017