Ben Giderim Sen Kal Şiiri - Hamdi Güngör

Bak işte gidiyorsun, boğazım düğüm düğüm,
Akıyor zaman, damarlarımda kan, doğarken ölüyor biri,
Meltemin nefesinde son yaprak düşüyor.
Ayrılık garından son sefer kalkarken,
İçimde bir ben ölüyor sen giderken.

Toprağa düştü ilk cemre,
Açtı ilk tomurcuk, ilk ceren doğdu sırtlanın koynunda,
İki serçe titrek bakışlarla yaşarken aşkı,
Düştüğünde hazan yüreğime,
Gidiyorsun mevsimini şaşırmış göçmen kuşlar gibi,

En güzel söz sevgiliye kavuşamamışların ruhundadır,
En güzel sözler dilimde,
Toplayanlar bilir ki,
Sevgiliyi hatırlatan çiçekler elimde,
Estiğinde yağmur rüzgarları yüreğimde,
Dokunurum bulut tenine yağmurlarla,
Sen giderken yağmurların koynunda.

Aşkına boyandı boyanalı gülmedi ki yüzüm,
Yaş odunlar gibi haykıra haykıra yandım,
Demiri deldiğinde göz yaşlarım,
Yaptın yine yapacağını perçinlemeden gidiyorsun.

Anlatamadım ki derdimi, dilim lal olmuş,
Gözlerim, gönlümün sözcüsü olduğunda,
Anla ki dilsiz aşk çilem olmuş,
Sen ki yedi harika ererken sırrına,
Gidiyorsun arkana bakmadan gidiyorsun.

Giderken unutma dermansız aşk yakar genzimi,
Kurumuş ağaçlar arasında solar güneş,
Ve doğmayacak sevdam ölürken ruhumda,
Mermerler üstünde ebet, ben giderim…
Sen kal.