Dermanım Andadır Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Belki gündüzün başında,
Belki de gecenin tam sonundayım.
Belki gözünü açtığın ilk an,
Belki de tam kapanıştayım.

Belki tüm araları dolduran,
Belki hiç ara yaratmayanım.
Kömür gibi kara,
Ya da kör edici aydınlık gibi...

Duyulmayacak kadar tenhada,
Ya da sağır edecek kadar kalabalık gibi...

Şimdi ben "yok" gibiyim.
Ya da belki "çok" gibiyim.

Belki bir sahne, belki de en sahte gibiyim.
Her şekilde görmek istediğin gibiyim.

Çamura bakarken toprağı görmek,
Geceye bakarken yolu bulmak,
Son tohumu bulduğunda sevinmek,
Ya da sevgin bittiğinde sevilmek gibiyim.

Yâr gibi, bazen de en derin yara gibi.
Yeri gelince kâr, yeri gelince ateşe serpilen kar gibi...
Ben değil de, sen gibi...
Belki de sen değil de, sendeki ben gibi...

Sürdüğün toprak, topladığın hasat gibi.
"Yok" dedigin eksik ya da "var" dediğin tam gibi...
Elinle koyup da bulamadığın,
Ya da şeytanın alıp götürdüğü gibi...

Rüzgarın yelkenliye ettiği,
Ya da yunusun denize eşliği gibi...
Bütünlük gibi,
Belki de en büyük eksiklik gibi...

İlk doğum ya da son ölüm gibi...

Neyi ektiğin,
Ya da ektiğini biçtiğin gibi...
Bu gün var,
Sanki yarın yok gibi...

An gibi,
Ya da tüm ömrünün toplamı gibi...

İşte hayat hep böyle "gibi" yapar!
Tam da "ŞU AN" gibi.