Ben Gibisin Şiiri - Yıldırım Kırlılar 2

Kaldın içimi döktün
gittin canımı
bir bir söndü ardın sıra
bu kentin ışıkları
hiç bir ölüme benzemiyor
karanlığın yalnızlığı
bütün sokaklar mücrim
bütün evler yalancı
yıllarca üstünde gezdiğim yollar
şimdi bana yabancı
aya benzerdi yüzün
suya benzerdi
yüzüne dokunsam
ay yanardı su yanardı
ben yanardım
o yüzden sesim beyazdı
içimi döktün
içim ferahtı
canımı döktün
canım figandı
dağlar yürüyor yavaş yavaş
denizler yükseliyor
ateş düşüyor ormanlara
bir şeyler yaklaşıyor
hissediyorum
sislerin ardını
bahtiyarım onca acıya rağmen
ölümün rahatlığı var üzerimde
yüzün yeryüzünde
ellerimde yüzün
gözlerimde
düşlerimde
mutluyum ve çok rahatım
pişman değilim
özür dilemiyorum
hiç kimseden
o çiçekleri ben yakmadım
o kuşları ben vurmadım
yazdım yazdım
hepsi de doğruydu
kimseye iftira atmadım
yetim bir çocuğun
gözyaşına benzerdi
aysız gecelerde ağlamam
duymazdı kimse
ama ben değildi
bana yazılan
bu kentin bütün ışıkları söndü
sen gidince
susuyorum zamana
kuruyorum yüreğimin içinde
ölüme susuyorum
sen gidince
boz bulanık akıyorum
bilmediğim bir yere
sen de bana benzedin şimdi
ben gibisin
kaldın yaşamı
gittin ölümü gördün
sen biraz bekle
ben gidiyorum
hoşça kal
seni beyazından öpüyorum.
YILDIRIM KIRLILAR 11.01.2022