Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ey candan sevdiğim dostum!
İnsanı insan kılan onurdur,
Şerefidir bildiğimiz gibi
Eğer dışlanırsa bir yürek
Bir can
Bir insan
Alevi,Keldani,Çingene
Hiç mi hiç farketmez bence
Doğal olarak
Yaşam kavgasında
Ben olur ben gibi şikayetçi.
Bütün bunları yaşamadım..Bu yaşananlarıda hiç bir zaman onaylamadım...onaylayanları da kınıyorum....Yüreğinize sağlık....Saygılarımla..
Duyarlı yüreğini, mamlakat kaygılı dizelerini kutlarım, Mehmet kardeş..
BELLİ Kİ YARAMIZ
AYNI YANDA
Bu dünyanın
Acısını
Sancısını
Hıncını
Utancını taşıdık bir canda
Küba’da gül olduk güldük
Afrika’da sefil olduk üzüldük
Vietnam’da kurşuna dizildik
Filistin’de koparılmış karanfil gibi öldük
Bu dünyanın
Gadasını belasını
Sevdasını
Sevincini taşıdık
Sen bir yanda
Ben bir yanda
Vurulduk kırıldık
Ezildik büzüldük
Soyulduk sömürüldük
Gül güle gülüşemedik
El ele gelişemedik
İsmimiz yazılmış aynı fermanda
Aynı ummanda durulmuşuz
Terimiz karışmış aynı harmanda
Gün oldu
Sınırlarda savaşlarda birleşti yolumuz
Kardeş kardeş bölüşemedik ama
Gem vuramadık gönlümüze
Her şeye rağmen
İnadına
Yinede sevdik kimi zaman da
Akşam bültenlerinde
Hepimizin aynı
Tuttuğumuz yerimiz
Hem de aynı anda
Şaşıracak ne var bunda
Belli ki yaramız
Aynı yanda
Mahmut NAZİK 09. 05. 2008
MERSİN
Tebrik ederim yüreğine sağlık
güzel bir çalışma kalemin daim olsun
kal sağlıcakla
salim erben
Ey candan sevdiğim dostum!
Sen hiç koca bir kentte
Farklılığından ötürü
Horlandın mı?
Kend ülkende
Ezgilerin,şarkıların
Dilini yasaklandı mı?
Bir Kürt gibi!
Anadilini konuştuğun için
Polisten dayak,
Yada öğretmeninden tokat,
Yedin mi hiç?
Ben gibi,benim gibi?
güçlü kalem güçlü yürek kıymetli üstad alkışlar tam puanla
güzeldi efendim saygıyla
Değerli dostum, mağdurların, mazlumların, mustazafların tercümanı ahvalı olmuş, yürek esintilerin, güzel anlamlı ve bir o kadar da derin izleri olan bir çalışma, kutluyorum değerli kardeşim Mehmet Beyi, Selam ve Saygılarımla
insanca yaşamak için değil
ayrıcalık ama kahredici..
kutluyorum
namık cem
Ey Dostum!
Sen hep kendi aynana bakıyorsun
Hiç etrafında olup biteni görmüyorsun
Bir baştan ötekibaşa Anadolu
Yalınayak başı kabak insanlarla dolu
İşte Çankırı Öteyanda Çorum
Afyon Uşak, Adıyaman Ağrı ve ötekileri
Bunların kırsalında yaşayan her kesimi
Eğenin göbeğinde Manisa, Demirci gördes
Ve Yunt dağı hepsi ama hepsi
Yazdığın ağıttan nasibini alacak fukaralık içinde
Ama hiç biri karamsar değil.
Hepsi hgeleceğe ümitle bakıyor.
Hiç biri Vatana ihanet etme, silah sıkmayı aklına
getirmiyor.
Evet Dostum,
İnsanlar Dünya ve ahrette derece derece, kademe kademe değerler içinde yaşamak durumunda.
Bu yaratanın yazgısıdır. Şikayet etmek isyan olur
Ve Yaratana güç gelir.
Elbette duygular yazılmalı ancak yaşamın güzellikleri
daha çok görülmeli. Rahat nefes almanın dünyaya bedel olduğu görülmeli.
Şair her şeye ramen pozitiftir. Toplumu karamsarlığa sürüklemez.
Dünyayı olduğu gibi görür. ebemkuşağı gibi renkleri içinde.
İşte ben bu değerlerle baktım şiir'e Aslında yazdıkların benide alıyor kapsamına. Zira yaşadığım yörede taşlar topraktan daha çok. İnsanlar fakir ve yoksul. Ama onunla bile mutlu olmayı biliyor. Hiç isyan etömiyor.
İşte Çobanoğlu Beni Şiir'in aldı götürdü bu yazdığım duyguların içine. Hep karamı boyayacaksın, başka renk yokmu kaleminde?
Sevgilerimle
Güzeldi.
Beğenerek okudum.Kutlarım.
Erdemle.
Duygulanarak paylaştım.
Bu şiir ile ilgili 24 tane yorum bulunmakta