Ben Garip Hancı Şiiri - Hamit Atay

BEN GARİP HANCI

Ben garip hancı,
Gelen olur, giden olur,
Kimisi sessiz, kimisi hüzünlü,
Kimisi umutla girer kapımdan içeri,
Kimisi de kaybolmuş gözlerle oturur bir köşeye.

Yıllar geçti, hanım eskidi,
Duvarlara sinmiş nice hatıra,
Her masada yarım kalmış bir hikâye,
Her köşede sessizce solmuş bir sevda.

Kaç yolcu geldi, kaç yolcu gitti,
Kimisi veda bile etmeden,
Kimisi gözleri dolu dolu,
Kimisi bir çift söz bırakıp gitti geriye.

Ben garip hancı,
Hep beklerim, hep ağırlarım,
Ama kimse kalmaz burada sonsuza dek,
Her gelen yolcu bir gün mutlaka gider.

Bazıları düşlerini bırakır masalara,
Bazıları gözyaşlarını,
Bazıları da sadece bir selam bırakır,
Ve yollarına devam eder usulca.

Ben garip hancı,
Gözlerim alıştı vedalara,
Kulaklarım alıştı suskunluklara,
Yüreğim alıştı unutulmaya.

Her gün yeni yüzler, yeni hikâyeler,
Ama her gece aynı sessizlik,
Aynı yıldızlar, aynı yalnızlık,
Ve ben, yine tek başıma…

Bir gün ben de giderim belki,
Bir yolcunun ardından,
Ya da bir fırtına savurur beni,
Bu eski hanın çatlak duvarlarından.

Ama şimdilik buradayım,
Yeni yolcuları bekleyen,
Yine bir masaya oturmuş,
Gözlerini yola dikmiş bir garip hancı…
Hamit Atay