Ben Garip Şiiri - Yavuz Değirmenci

Gariplik ateşi yanar içimde
Gözüm garip,yaşım garip,ben garip…
Sinemi yakışı başka biçimde,
Közüm garip,döşüm garip,ben garip...

Sözler yetmez içimi anlatmaya,
Felek teşne ağu,zehir katmaya,
Hasret kaldım geceleri yatmaya,
Uykum garip, düşüm garip, ben garip...

Düşünce gecenin zorlu cengine
Ay vurur yüzümün solgun rengine
Kaderle, kederim dengi dengine
Aşım garip, işim garip, ben garip...

Boş ver deyip atlasam, yine olmuyor
Bohça gibi katlasam, yine olmuyor
Yüreğim de saklasam, yine olmuyor
İçim garip, dışım garip, ben garip...

Temmuz sıcağında üşür gezerim,
Zemheri çağında akıyor terim
Dört mevsimde mecnunum, derbederim
Yaz’ım garip, Kış’ım garip, ben garip...

Kader bir gün rahat koymaz güleyim;
Dostları çağırsam duymaz neyleyim
Ayağım aklıma uymaz geleyim
Gövdem garip, başım garip, ben garip...

Bezirganken boştur kesem kınarlar
Azığım var hoştur yesem kınarlar
Sözlerim var beştir desem kınarlar
Dilim garip, dişim garip, ben garip

Değirmenci hakikatin ardına,
Yüreğimle daldım ulu virdine
En sonunda vardım ölü yurduna
Kabrim garip, taşım garip, ben garip