Ben Eylül'üm Şiiri - Tülay Bilgin

Eylül benim ikinci adım.
Hüzün ve bahar benim.
Yaprağın, mimoza rengi,
Toprağın kendine dönüşü,
Uykuya çekilişi; benim.
...............Ben Eylül’üm
Dalında,üşüyen son yaprak
Üzüm bağında, soğuk vurgunu
Dalına çiğ damlası düşen gül
Yüzüne ölüm çökmüş, hüzün
..................Ben eylülüm
Rüzgarın kastı,soğuk canımı yaktı
Zamanım geldi,eylül beni çok sevdi
Ben eylülde doğmuşum eylül bende doğdu
Eylülde düşen son yaprak,baharla dirilecek
...............Ben Eylül’üm
Hüzün mahpus olmuş gözlerimde
Yüreğim atıyor toprağın bedeninde
Filizleniyor ruhumdan hayat
Güneş,toprak, su, üçlemin de
......................Ben eylülüm
Topraktan biter bin bir çiçek
Açar ve solar hepsi sanki melek
Kim derki,çiçekler ölmeyecek
Ölen çiçekler,yeniden dirilecek
......................Eylül benim
Toprağa karışmış, onlarca tohum
Baharla uyanır, yeniden başlar doğum
Sanma ki ölüm korkum, kuruntum
Bir gün topraktan, yeniden başlar doğum
........................Bahar benim