Ben en çok bizi sevmiştim...

Kazanmaya başladığım ne varsa;
benim edemeden elimden aldılar,
ve ben kaybettim...
İlk önce kendimden başladım yitirmeye,
Sonra;
sonra sen diye adlandırdığım,
biriktirip kimselere göstermediğim her şeyi,
Yani yüreğimdekileri,
yani gözkapaklarımın altına kilitlediklerimi,
yani hayallerimi...

Bir kaç adım öteye gidiyorduk ki;
ensemizden tutulduk, ve koşar adım yığılıp kaldık ortalığa;
En sonunda bizde ayrılığa yakalandık...
Helal olsun bize.!
İşin aslı en çok’ta bana.!
Neden mi?
Ben kendim istedim ki;
Bir kişilik duygulara, iki kişi inanarak...
Karşılığı olmayana,
Ödeme yaparak...
Bir insan kendinin acımasız katili olur mu acaba?

Evet.!
Bak ve gör;
Oluyormuş işte.!
Eli kanlı seri katilim benim.!
Sevgilim...
Ve bazen kabuk bağlamış yara’ları ilede konuşur olurmuş insan,
hayat hiç esmedi saçlarıma,
yaşatmadı hazan’lardan fırsat bulup ta Nisan’ı...
Ve şimdi sessiz susmalara yüz tutmuşken ömrüm,
ve son demi...

Şairinde dediği gibi;
’’Mavinin kıyısında köhne bir limandık biz
ve o beklediğimiz gemiler hiç gelmedi’’...

Belki biraz’dan dışarı çıkarım,
Sıkı sıkı’ya giyindim çıplak vücuduma son sözlerini...
Kuru bir hoşçakal’a sığdırıp,
Gözlerimi sırılsıklam ıslatarak gidişini de;
Ömrüme örttüm...
Ben en çok sevdiğim yalanları söylüyorum şimdi yine kendi kendime,
Oda sevdi diyorum...
Hemde öyle böyle değil,
beni çok sevdi, diye...
Oysa sen hiç mi hiç demedin,
Biliyormusun?
Diyemedin...
Sadece kendi söylediklerimin, kendi kulaklarıma tekrarıydı bu duyduklarım...

Hadi şimdi bu yalana beraber inanalım mı sevgili...?
Ben aslında en çok’ta bizi sevmiştim...
Biz’i...