Ben Elçiyim Lâm Şair Değil

İri parmak arasından çıkan irin kadar kirliyim
Kan döküldü mü zalim olurum aşkımın savaşında
Sana boyun eğmeyen başaklar mevsimini unutur
Bir şiir ancak kendini bu denli avutur

Keza parmaklarım Tanrının sivri dili dudağımda
Elif oldum, yıldım, anlatamadım kendimi
Eğilince başım hep yanıma yanaşırsın...
Ben elçiyim lam şair değil
Seni anlatabilecek Tanrım olsaydı eğer şiir olurdum..
Fakat mazlum kadar derin değil

Kağıda dökülmüş her bir terin Tanrısıyım
Fakat mürekkebi haşa ben yaratmadım!
Tırnaklarımla kazıyarak gökyüzümü boyalarken
Yağmur oldum mazlum gibi yağamadım
Zalim oldum ağlayamadım

Hangi sahra kavuşmak ister gökyüzüne?
Bulutlar iğneler kendini, sırtında hep bir hançerle uyanır
Delinin solmuş yüzünde ararım kendimi.
Dolar kum tanesi mürekkebime Leylası için
Ey akıl! Hiç akıl etmez, düşünmez misin?

Ruhum mustarip kendinden güya
Bedeni bilakis yaşam kadar alçak ve derin
Kabullenemedim...
Sana zalim kadar veda edenin hikayesi ölmüyor.
Sana olan davam sönük bir şiirin yangınıdır
Sönmüyor