“Ben” e Döndüğümde 'Sen'den, Kızılca Bir ...

Boş kağıda ağır aksak bir papaz geliyor evvela,
Sevap adına günahlarımı söküyor ruhumdan kor penselerle,
Bir imam süzülüyor boşluğa hevesle ardınsıra,
Kıldırıyor ölmüş kalbimin cenaze namazını, göbekten birleştirdiği pençelerle.

Koşuyorum, kaçıyorum çevremi saran çirkeflik sokaklarından,
Vakti ile söndürdüğüm ışık, çakmak çakmak canlanmaya yelteniyor uzaklardan.
Yöneliyorum, karanlığımda şimşekler çaktıran bu aydınlığa,
Daha da canlandırmak, ya da söndürmek için fışkıran sevincini pırıltısından.

Tam karşısında, bir kan havuzu çağıl çağıl kımıldanan.
Doğulu bir tanrıçanın yüreğinden damlayan kanla esrarlı dalgalanan.
Yüreği acılarla deşilmiş, deşilen yareleri yalnızlıkla dağlanmış,
Yüzmeye yelteniyorum içinde, dönüyor başım, kızıl taze kanın keskin kokusundan.

Bir titrek ışığa, bir kan havuzuna bakıyorum boşluğun ortasından.
Işıkta kör olmak mı, devinen kanda boğulmak mı?
Yumak yumak olmuş çelişkilerimi kesen İskender’im oluyor “insiyatif”,
Seçiyorum boşluğu, geçmesin diye canım bu iki tehlikeli belalar çemberinden.

Yutuyor “Ben” karanlığım, ışığı.
Boşalıyor tanrıçanın kalbi kan havuzu,
Sulayarak kızıl can ile ruhumu.
Benle dolduruyorum eskisi gibi
Karanlık boşluğumu.

Giderek siyaha karışıyor,
Vakti ile belli belirsiz ürperen
İçimin tüm renkleri.
Kararıyorum…

2004