Ben Dokunamam, Gelir Lafım Dokunur Sana.

Aynı an da aynı yoldan geçeceğiz.
Birbirimizin aklından mutlaka geçeceğiz.
Evlerimizin önünden geçeceğiz elbet bir gün.
Birlikte oturduğumuz bankın önünden başkalarıyla geçeceğiz.
Ama asla vazgeçemeyeceğiz.
Biliyorsun bunu.
Adın gibi iyi biliyorsun.
Kimsenin tarafından benim kadar sevilmediğin de daha iyi anlayacaksın.
Sabah üstün açık uyandığında,
Kendini birlikte olduğun birisi olduğu halde yalnız hissettiğinde,
Benden başkasını düşünmediğine eminim diyemediğin o kişilerle birlikte olduğun da
Benden asla vazgeçemeyeceğini daha iyi anlayacaksın.
Bir daha hiç kimseyi sevemeyeceğimi bile bile sevdim seni.
Nereye gidersen git senden asla kopamayacağımı bile bile bağlandım.
Kiminle olursan ol seni asla unutamayacağımı bildiğim halde bir gün bile seni unutmaya çalışmadım.
Yapamazdım da zaten.
Bir tek seni sevdim.
Sadece seni.
Su oldun, en helal lokma, en büyük sevap oldun sen bana.
Şimdi ne gelebiliyorum sana ne arayabiliyorum seni.
Sadece bil, bil ki seni seviyorum.
Aslında acı.
Çok acı.
Onunla uyuyacak, onunla uyanacaksın.
Onunla sevişecek, onunla iyileşeceksin.
Ama ne yazık ki hep beni seveceksin.
Artık sadece susabiliyoruz.
Sevmeyi denedik.
Unutmayı denedik.
Vazgeçmeyi de çok denedik.
Birlikte olmayı beceremediğimiz gibi hiçbirini de beceremedik.
Söylenecek onca şey varken neden sustuğumu merak edeceksin belki yıllarca.

Şimdi iki çift laf edeyim desem,
Ben dokunamam, gelir lafım dokunur sana.