Ben diyemem bana ben Şiiri - Binali Kılıç

BEN DİYEMEM BANA BEN

Yoktan var edene,kulum,ben diyemem bana ben.
İzinsiz oynamaz elim,can diyemem cana ben.
Her zerre,de kudret gördüm,can evimden vuruldum.
Aşk ile pervane oldum,döndüm, dört bir yana ben.

Aşık oldum dedim diye,el geldi üzerime.
Aslı için kerem oldum,kül geldi üzerime.
Damla idim,dere oldum,sel geldi üzerime.
Yavaş,yavaş Deniz oldum,bezedim ummana ben.

Sahilimde inşa oldu,koca,koca binalar.
Üstümde Gemiler yüzdü,içimde Balinalar.
Bazen yüreğimden koptu,Rita’lar,Katrina’lar.
Kah,Göl gibi sakin oldum,kah deli,divane ben.

Binali’der sır perdesi,yavaş,yavaş çözülür.
Külli nefs-in zaikat’ül meft,alnıma yazılır.
Ömür biter,yol tükenir,kara bağrım ezilir.
Yönümü döndüm giderim,yüce bir divana ben.

Binali KILIÇ