Ben Dışında Her Şeyin Ta Kendisi

Tükenmekteyim!
Bereketi çekilmiş topraklar gibiyim, çöl toprakları.
Her zerrem , çatlaklarla dolu.
İçime sızmak isteyen her yenilmişlik zerrelerimden akıyor.
Her çiçeği , narin duruşlarıyla , mis kokularıyla , dikenleriyle ve asaletiyle sinemde
barındırabilirken önceden,
Şimdiye bir tek kaktüslerim kaldı ,
Kaldı zehirli otlarım.

Fırtınalarım var gözleri kör eden lakin kendi çatlaklarına teğet !
Her boşluğu dolduran bir tek kendine yetemeyen.
Bereketi çekilmiş topraklar gibiyim, yağmur yüzü görmeyen,
Çiçek kokusu bilmeyen...

Bitmekteyim !
Kum saatinin içinde düşmekten korktukça alaşağı olan bir kum zerresi gibi,
Kendini yakan bir orman,
Ormanı yakan bir odun gibi.

Solmaktayım !
Kurşuniye çalmış bir gündüzün gök yüzüyüm.
Geceden renksizlik ödünç almış bir aydınlığın karanlığıyım.
Ben artık,
Kurşuniye bağlanmış bir ebruli...

Artık atlanacak uçurumun kenarıyım.
Yangınların kıvılcımı.
Şebekesiz bir sokak balkonuyum,
Sulanmış bir kül tablası.
Camiye yapılan bir kundaklamayım belki,
Trafik canavarının arabası.
Seri katilin silahıyım anasını satayım.

Belki, taşmış bir logar...
Siyahı beyaza çalan bir fırçayım hamd olsun,
Malzemeden çalan bir müteahhit...

Ben her şeyim artık.

Sinema koltuklarına , kanına değmiş iğneyi bırakan AIDS'li,
Töreyi sürdüren bir aşiret ağasıyım ben!
Tavşanı avlayan avcı,
Kuşları öldüren sapanım.

Yenilmekteyim !
Kıyamet gününde öleceğini bilse de gururla duran mağrur Şeytan ,
Ölüme en yakın anım ben,
Riyakarlıklarımdır belki,
Ya da yakayı bırakmayan yüzsüz geçmiş.

Kazandırsa da kaybettirse de daim kazanan kumarım ben!
Dansta ayağı takılan romancı ,
Barındırdığından korkan bir mabed,
Kayıp düşen bir yıldız,
Yazmak isteyen bir kalem,
Yağmak isten yağmur,
Telefon başında uyuklayan bir yaren,
Ya da sadece noktayımdır belki...

Doğmamış çocuk kadar bihaber dünyadan,
Melekler kadar şaşkın hareme
Ve bir sultan kadar hükmedemeyen hiç bir şeye..

Ben dışında her şeyim ben !
Ben dışında her şeyin ta kendisi.