Ben Dilenci Değilim Şiiri - Emin Baydil

Kızılay Meydanı'nda her akşam insan seli
Akarmış bir aşağı, bir yukarı ezeli.
Boş gezenler, gâripler, hoş vakit geçirirmiş
Âşıklar bir köşede beklerlermiş güzeli.

Bir gün, benim de yolum, düştü bu başşehire
Mahşerde sandım bir an, kendimi birdenbire.
Gördüm ki; nice insan, çalışmakta işinde
Kimisi de bin türlü günahların peşinde.

Dalmışım bu kaynayan insanların haline
Bıraktığım yılların yaşanmış hayaline.
Değişmiş değil insan, aynı kem göz bakmakta
Bencilliğe işaret, at gözlüğü takmakta.

Olan-biten ortada, tınmıyor hiçbirisi,
İnsanların benziyor ölüye ekserisi...
Binlerce arasında, karar yoktu gülene
Bakınca bir ahûya rastladım gökdelene.

Gözlerimi yummuşum, kamaşınca maniden
Soğuk gülen bu beton yığınından aniden.
Bir ses beni o anda, uyandırdı ağlayan
Sandım, yanıbaşımda bir şelâle, çağlayan:

İmsakiye!
İmsakiyem var benim.
Al, al! .. Sen de al haydi!
İmsakiye! ..

'İmsakiyem var benim' diyen o ses, kimdi kim!
Baktım ki, bu bir mazlum, inildeyen bir isim.
Ayakları kesilmiş, gözleri kör bir kambur
Sermayesi aldığı kırık-dökük bir tambur...
Vurmakta,
Vurmakta tellerine hayata kahrederek
Arasıra gözyaşı, dökmekte 'ahhh! ' ederek.
Çökmüş gibi görünen o cüsseden bir ara
Feryada benzer bir ses, dedi ki insanlara:

Varsın eğlensin beyler, hayır! Kinci değilim
Verin hakkımı benim, ben dilenci değilim...

İmsakiye almadan uzaklaşan birinin
Arkasından haykırıp fırlattı parasını.
İnsanlığın kaldı mı, nerede haysiyeti?
Diyerek cemiyetin, attı yüzkarasını...

'Kaderim bu! ..' der gibi, gözlerinden damla yaş
Çizerek geniş bir yay, dağıldı yavaş yavaş.
Anladım kı; yaşanan hayatın ta kendisi,
Eziliyor toplumun, haklısı, efendisi.

Geçen yine uğradım, elinde tamburuyla
Biri ölmüş dediler, sırtında kamburuyla.
'Nasıl olmuş, bir anlat! ' dedimse de birine
Bana mânalı bakıp, yaklaştı diğerine.
Dedi; görülmüş değil, adamcağız ölünce
Şu yazılsın istemiş, taşına gömülünce:

Varsın, eğlensin beyler, hayır, kinci değilim
Verin hakkımı benim, ben, dilenci değilim.