Ben'deki Esaret Şiiri - Mehdi Akan

Sırılsıklam ve yapışkan bir illet düştü içime
Gitmek ne fayda, ayrılmak imkansız
Hep sınırdayım, yaşamla-ölüm arasında ki ayrım beni ayıran
Yokluk özlemle savaşacak, esaret ruhumdan zaman dışına süzülünceye dek
Kan sıçrayacak sokaklara umut düne dönene dek
Günaydın hey sabah
Ölüme yürüyen yalnızlığımla sana esaret beslemekteyim
Bu gün toprak uçuşuyor havada görüyorum
Her yer ölüm kokuyor, düşüyorum
Can kırılıyor ellerimde, parçalanıyor dünyam un ufak
Gökyüzü buz mavisi, sert ve zemheri sanki
Kuluçkada uyuyan yılan yarınıma hevesli
Ben bana dair değil esarete dairim

Maviye bakıyorum hey esaret
Gözlerimde büyüyen tomurcuk heveslerle
Süzülüyorum gözümden hayatın enginliğine
Bırak adını DENİZ koydum
Ve ardından UMUT
Sonra AKSIN hayata, bizden sonra huzurla
Akan olarak yaşayacaksın
Denizler kadar umudun olacak
Ben esarete yenildim çocuk
Felakete sürükledim ben kendi yazgımı
Kaderime ait olan ne varsa yok edip
Esaretle tamamladım esir ve sahipsiz ruhumu

Bırak UMUT yaşama senle kanayım
İçimde sana koşan bir nazar olsun hep
Salkım salkım dökülen coşkum olsun senle hayata
Mavilikler senle dolsun kanımdan hücrelerime
Gökyüzü sonsuzluğuyla seni bana hep önder kılsın
Esareti alt edecek umudum hep sen ol
Sen hep var ol UMUT’um
bende ki esaret benden ötede
son umudum hep sen ol
Ben seninle yaşarım
Ben seninle yaşarım