Ben dediğim sensin Şiiri - Nidal Muhammed

Sırf güzel diye nice zâlime bağlanmışım,
Meğer her birinde ben, hep seni aramışım.
Sen emredince gönlüm o mukaddes sevdâna,
Bir sözle tâbi oldu, ihtiyarı düşerek.
Kula yaraşır mı hiç, karşı gelmek sultâna?
Emri alınca mecbur, boyun eğdi bu yürek.
Güzellik diyârına kapı açar sözlerin!
Ruhuma çiviklilik katıyor şuh gözlerin!
Göklerden indirilmiş, tıpkı bir âyet gibi,
Bir bakışla gözlerin içime gömüldüler.
Gözlerin: ufuklarda gizli bir âlem gibi...
Öldüğümde, beni de gözlerine gömsünler.

İnan sevdiğim, tıpkı:
Kalplerin sevilmeyi, şiirin sevgiliyi,
Sevdanın mesafeyi, yavruların anneyi,
Ruhların dirilmeyi, şehitlerin ölmeyi,
Aydınlığın güneşi, yıldızların geceyi,
Yaranın iyileşmeyi, çocukların gülmeyi,
Ve ölümün ben-i Âdem’i sevdiği gibi;
Seviyorum ben seni...

Gökyüzü kadar berrak,
Okyanus kadar büyük,
Güvercin kadar sâdık,
Ve ecel kadar gerçek;
Seviyorum ben seni...

Sen ki, ey sevgilim sen;
Bedenimde ruhumsun, kalbimde fikrimsin sen!
Anâsır-ı Erbaam, hem gündüz, gecemsin sen!
Kâh dostum, kâh yârim, kâh anam ve bacımsın sen.
Bahçe-i ömrümün tek dikensiz gülüsün sen...
Afâkım, enfusum, zâhirim, bâtınımsın sen!
Ben bile ben değilim; "ben" dediğim sensin, sen!