Ben De Unutacağım Şiiri - Derin Akkurt

Bir ben sayarım geçen günleri.
Saat başı bir ben duvarlara çentik atarım.

Hergün hatırlattın!
Unutturmadın!

Adi oyunlarından tümceler kurdurdun.
Benliğimi ikiye bölüp, beni bana vurdurdun.
Kırk ikindi yağmurları gibi
mor bulutlardan kanım akmadı mı sana?
Toprak toprak kokarken ümitlerim;
Yıkmaktan, dağıtmaktan beni neden usanmadın hala?

Gel şimdi!
Madem vaktinden önce soldurdun beni;
iki metre toprağa uzat!
Devir beni, yatır sırt üstü,
gözlerimi bulutlara uzat!
İzlet son defa sana ait olan gökyüzünü...
Soluksuz kalmam ben sen tasalanma hayat!

Eğriyi de bilirim doğruyu da...
Ayırt etmeye gelince sınıfta kalmasını da...
Herkesi bağrına bastın da
herkesin gönlünü hoş ettin de
bir bende mi tuttu inat?
Nerede düşlerimde beni ütopyalara taşıyan at?
Bin karat, bir Burak, bir kırık kanat...
Sen at tohumları, bitmezse toprak
utansın demişti üstat...
Saçtım da tohumları yer yüzüne;
Bir insan, bir lisanda güneş açmadı.
Beşer yürüdü, kervan döndü özüne;
Kızıl karanlıklar, kutup yıldızlı gecelere kaçtı.

Aç kaldım sokaklarında bilmedin!
Ekmeğim bayattı.
Gönlüm viran...
Beden desen perme perişan...
Zaman gerekti bana, zaman...
Sende olmayan zaman...
O devirler geçmiş, nereden bileyim?
Merak etme!
Ben de unutacağım!
Unutacağım ben de!

Yollara bakıp bizi,
geceye bakıp kendimi unutacağım.
Belki ben uyanırım, sen hala uyursun.
Duyarsın sesimi rüyalarda derince...
Belki ben el ederim sen de görürsün;
Koyarsın beni yüreğine serince...
Kimleri bırakmadın ki geride...
Benim etim ne budum ne?
Karanlıkların ötesinde yıldız olsam,
Şu üç günlük dünyada kıymetim ne?

Merak etme!
Mihriban gibi ben de unutacağım!
Unutacağım ben de!