Ben de Gamsız Değildim Sen Kırılırken

Can bazen küçücük bir canlı kafes
İki oda göz
İki sıkım nefes
Kimine canavar kimine avare
Kimine evlat olur
İki mırıltı
Dört duvarda ses

Sen bilirsin can bazen nasıl yanar
Nasıl ağlar insan
Nasıl çığlıkları içinde, çıtsız, susar insan
Sen bilirsin bir dost nasıl su döker narına
Gün gelir
Nasıl yakar…

Sen de bilirsin, hem söylersin de
Senin derdin kendine
Benimki kendime dar
Sen de kırıldın, hem söylersin de
Ya benimki, kendime bile nihan

Susmamalı insan
Dökmeli içindeki taşı dikeni
Kafiye yapacağım diye bekleme
Çünkü unutmazsın elbet sen de seni üzeni
Yola çıktıysa bir kez yaranın sözcükleri
İçinde tutmamalı insan

Ama tek bir şeyi unutma dostum
Bir acı unutur bazen önceki acılarını
Dökülen suyun şifalı parmaklarını
Ve siler her bir acı kendinden başkasını
Bir acı küçülür bazen bir başkası büyürken
Bir acı acıkır bazen sen ah ile dolarken
Senin kırgınlığını da yer
Benim bayramlığımı da
Evdeki şu can…