Ben Daha Ölmemiştim-1 Şiiri - İsmet Zeren

Yaramaz bir çocuk
Ve topaç çeviren güçtür yaşamın kendisi
Tekrarlanan yanılgının çocukluk halidir
Büyük hesaplarla uğraşan
Sisten çıkınca gerçekler
Güneşin ışıkları vurur düşlere
Ve esrarlı bir aleme bürünür
Mahcubiyet kırıntıları
Burun deliklerini konuk ederken
Aynı adımları atar
Ve aynı bakışları yakalar
Tanrı insanlarda
Hiç dua etmese de melekler
Bağışlanır günahlar
Gökyüzü perilerini hicvederek

Üzülme sevgilim
Ben daha ölmemiştim

Öğleden sonra gözbebeklerimden
Beynimin kıvrımlarına ulaşan
Ve beni hiç acımadan
Çok eski bir hesaplaşmaya zorlayan
Bir şarkıdır
Bir transistörlü bir radyodan
Bir demirci atelyesine hüzünle yayılan
Radyonun düğmesine uzanan nasırlı elimdir
O kadından
Ve inişli çıkışlı mavi geçmişimden
Beni
Bugününü
Gerçek yanılgısına alan
Seni anlatan herşey şimdi
Bir tozlu sandığın
İçinde uyuyor
Hiç uslanmadan
Gönlümün tavan arasında
Geçmişteki yüz yıllardan

Ağlama sevgilim
Ben daha ölmemiştim

Yeşil yamaçların ardında
Uzanan gökyüzü
Bölerdi
Pembe yakalı elbiseli kızın
Göz yaşlarını orta yerinden
Bir yanda ölüm oynaşırdı
Diğer yanda yaşam dururverirdi öylece
Ve sahipsiz evin pencerelerinde
Sokakları seyrederdi
Ölmüş adamın resimleri
Geçmişine ağlayarak
Sonra plaklar dökülürdü raflardan
Otuzüçlük ve kırkbeşlik
Siyah ve eski zamanları anlatan
Dudakları yakardı acı tebessümler
Hırçın ve yanlız ruhları hiç acıtmadan
Geçmiş zamanları yarına bağlayan
Bir hıçkırıktır
Ve eski bir kitabın kenarına yazılmış
Bir kaç cümlelik bir şiirciktir/ solmuş mürekkeplerin yazdığı
Tozlu raflarda yıllanan
Bazanda ekşi bir tuhaf kokusudur
Bir yağmurlu pazarın
Hiç aldatmadan

Merak etme o pazar
Ben daha ölmemiştim