Ben çok kalabalık bir yalnızım

Seslerin ortasındayım – ama ben suskunum,
Binbir yüz çevremde – ama hiçbiri bana dönük değil.
Gölgeler için gülümsüyorum, hiç durmayan,
Ve duvarlarla konuşuyorum, hep sessiz kalan.

İsim dolu bir oda ama kimse benim adımı bilmiyor,
Bardak dolu bir masa ama kadeh kaldıracak kimse yok.
Gülüşümü camdan bir maske gibi takıyorum,
Kırılgan, şeffaf – ama gerçeklikten yoksun.

Gidişimi görüyorlar ama fark etmiyor kimse,
Kalbim sessizce sıradan sözlerin ardında atıyor.
Ben özlenmeyen bir yankıyım –
Sabaha karışan, kimsenin öpmediği bir sisim.