Ben Büyüyorum Galiba...

Ben büyüyorum galiba…
Pembe camlı gözlüklerimi çıkardım artık,
Ve görmeye başladım her şeyin kötü yanını.
Artık daha az gülüyor ve daha çok hüzünleniyorum,
Öyle ya, düşünmeliyim şimdi, yarını…
Bin bir meçhulün derdi beni bekliyor.
Artık eskisi gibi pürneşe gezemiyorum.
Kalbim de eskisi kadar istekle çarpmıyor.
Bir adım, bir adım daha ve sonra duruyorum.
Yorgun ayaklarım, artık sözümü dinlemiyor.

Ben büyüyorum galiba…
Zaman eskisinden hızlı geçiyor artık,
Olaylar, film şeridinde akıp gidiyor.
Madde daha soğuk gözüküyor, mana damarı yırtık!
Azrail’in adımları adımlarıma karışıyor.
Şen kahkahalar atamıyorum eskisi gibi artık.
Eskisi kadar da içten ağlayamıyorum.
Ve karşımda annem duruyor, kaşları çatık!
Artık hatalarım ona tatlı gelmiyor.
Eskisi kadar sevilmiyorum artık…

Ben büyüyorum galiba…
Yokluk, bir soğuk rüzgâr gibi hep içime işliyor.
O estikçe ben seccademe sarılıyorum.
Artık kalbim olan bitene “Bana ne? ” demiyor.
Bir karınca için bile, bazen kederleniyorum.
Artık su soğuk, ateş yakıyor ve ben yanıyorum!
Fani dünya güzelliğin çocuklara kalıyor!
Ben bir avuç sevince, bak mendil açıyorum.
Çocuklarsa ona, suya kanar gibi kanıyor…
Yaşlandıkça, dünya seni sevmiyorum!