Ben Büyüyorum Şiiri - Betül Başar

Ben büyüyorum,
acılar biniyor omuzlarıma.
Ben büyüyorum
ve her gün biraz daha kanıyor anılarım.
Ben büyüdükçe,
günler gecelere, geceler günlere karışıyor adım adım.
Gittikçe uzaklaşırken masum anlarımdan,
bir de bakıyorum ki;
ne saflığım kalmış yanımda
ne de çocukluğum.
Teker teker gitmiş elimde avucumda kalanlar,
hayata akmışım kirlenmiş su kıvamında
ve yıkamadan ellerimi
oturmuşum yaşam sofrasına.

Ana menü belli aslında:
Önden bir tabak sıcak kalp sancısı,
yanına katık olsun diye
bol gözyaşı geliyor.
Doyulur mu bununla?
Hele de iyice acıkmışken …
Tadına tat katmak gerekmez mi yemeğin?
Can kırıkları ve yürek yangınları ekleniyor bir tutam.
Nasıl da güzel kokuyor ruhun kirlenen kokusu.
Daha çok acı çekiyor canı
ve daha çok aşk!
Bir tabak daha geliyor sonra ardından,
bu sefer tadı biraz buruk,
ilki kadar bol değil acısı
ya da geçmiş mi ağzındaki
ar namus alma tadı.

Ne olsa ilk yemeğin yerini tutmuyor.
Tabak değişiyor, yemek değişiyor
ama tat hep buruk kalıyor.

Yaşam sofrası gaddarca kusuyor kinini,
hiçbir şeye aldırmadan.
Elma şekeri, hokkabaz, karagöz
gün geçtikçe uzaklaşıyor hatıralardan.
Varsa yoksa yaşam kaygısı,
kalp acısı, yürek yangını …
Ve bol bol gözyaşı …

Anne, ben büyüyorum,
Büyüdükçe kirleniyorum,
kirlendikçe tükeniyorum.
Anne,
İstesem de istemesem de
hayatı kaşık kaşık yiyorum.
Tatlısı az, acısı bol yaşamdan
Tıksırıncaya dek nasipleniyorum.
Anne,
Ben büyüdüm.
Aferin bana! ! ! …

BETÜL