Ben Büyüyorum Şiiri - Ebru Karaman Kemalist

Gerçek bir yolculuğun tren vagonunda,
Buğulanmış camdan etrafı usul usul izliyoruz…
Koca bir köy oluyor yolun gerisinde bıraktığımız
Ya da küçük yaşamlarla dolu bir şehir…
Aslında türkü nağmeleri gibi
Yanık yanık sesleniyor
İşleniyor yüreklerimize…
İki avucun arasında
Koca bir dünya saklıyoruz kimi zaman
Görünmeyen, görünmeye başkaldıran…
Aslında keşfi, kilit noktası basit,
Gerçekle bağlantısı olan bir anahtar…
Yaşamak! ! !
Evet yaşayarak öğrenmek
Öğrendikçe büyümek…
Üzerindeki hayatın biraz daha eskimesi,
Kısacası tecrübe…
Damla damla gözüken bir ufuk gibi…
Yanıltıcı düşlerin arkasına,
Saklanan haylaz, afacan bir çocuk...
Evet ve yine evet
Ben büyüyorum…
Ama kimse görmüyor, bilmiyor
Ya da elinin tersiyle bir köşeye fırlatıyor…
Fark edemedikleri tek nokta;
ben gerçekten büyüyorum