Ben Büyüktüm Aslında

Bir bedenle yürümek mi bu yolu ?
Bu yol damarlarımı çatlatmış
Dizlerimi titretmiş “gülümseyerek bakarken”
Kirli fikirlerine kuma etmiş bedenimi.

İçimde mor öfkeler büyütürken sana
yalnızlığımı fark ettim, derinden, acıttı.
Kolay bitmeyecekti geri kalan nefeslerim belli.
İki adımlık bile tahammülüm kalmadı.

Sanrılarımla samimi, hislerimle kavgalıyım artık
Kabulümdür ki ben isteyerek kaybolmuşum.
Diş aralarımda kalan kanlarının diyeti hürmetine.

Yollar uzanıyorlar, biliyorum,
senin vücuduna yakın bir yerlere.
Kestirmeleri arıyorum küfrederek kendime.
Ansızın bağırıyorum sonuna dek nefesimin,
“Silmeliyim” diyorum güzel yüzünü
algılarımın en derinlerinden.
Ağlamak küçüklüktür belki ama
hep büyük kalmak da ayrı dert!

İtiraf etmem zorunlu belkide.
Korkuyorum kendimden, intiharımdan
ve tırnak aralarımdaki kirlerden.